Maca

Korzeń maca to warzywo korzeniowe, którego właściwości i działanie od wieków doceniają Indianie peruwiańscy. Według nich korzeń maki wykazuje właściwości przeciwosteoporozowe, pomagając w utrzymaniu zdrowych kości, a także łagodzi dokuczliwe objawy menopauzy i miesiączki. Jednak najbardziej słynie z tego, że poprawia sprawność seksualną mężczyzn i kobiet, a także zwiększa płodność. Sprawdź, jakie jeszcze działanie ma korzeń maca. Korzeń maca (Lepidium meyenii lub Lepidum peruvianum) to warzywo korzeniowe, którego właściwości i działanie są wykorzystywane przez mieszkańców Peru od tysięcy lat. Tradycyjna medycyna peruwiańska zaleca stosowanie korzenia maki przede wszystkim na wzmocnienie. Jest także sprawdzonym sposobem na złagodzenie dokuczliwych objawów towarzyszących miesiączce i menopauzie. Jednak największą sławę korzeń maki zyskał jako środek na potencję i na płodność. Tym samym zajmuje – po wilkakorze (czepocie puszystej) – czołowe miejsce wśród leczniczych roślin Peru. Należy jednak zaznaczyć, że dotychczasowe badania nie wskazują jednoznacznie, że maca jest afrodyzjakiem. Poprawa funkcji seksualnych być może jest związana z polepszeniem ogólnego stanu zdrowia, wynikającym z przyjmowania tego surowca.

Korzeń maki dostarcza organizmowi prawie wszystkie niezbędne aminokwasy (w sumie zawiera ich 18). Co ciekawe, profil tych aminokwasów jest bardzo podobny do fasoli, soi i soczewicy. Korzeń maka zawiera około 70 proc. węglowodanów ogółem, w tym 20 proc. błonnika pokarmowego. Sproszkowany korzeń maka składa się z tłuszczu w około 4 proc.. Zawartość nienasyconych kwasów tłuszczowych wynosi aż 70,7 proc., a nasyconych 23,9 proc. Zawartość tych pierwszych i ich stosunek względem nasyconych jest bardzo korzystne dla zdrowia. Ponadto korzeń maca zawiera zestaw witamin, takich jak A, B1, B2, B6, C i E, oraz składników mineralnych – wapń, żelazo, miedź, cynk, mangan, potas i sód.Źródło: Lutomski J., Maca – żywność energetyzująca czy lek?, „Postępy Fitoterapii” 2001, nr 2-3

Korzeń maca może zapobiec osteoporozie. Część z badanych gryzoni otrzymywała wyciąg etanolowy z korzeni maki w dawce 240 mg/kg drogą doustną przez 28 tygodni. Grupę kontrolną stanowiły samice szczurów po owariektomii, które nie otrzymywały wyciągu, a także gryzonie nie poddane zabiegowi usunięcia jajników. Okazało się, że podawanie korzenia maki powoduje wyraźny przyrost masy kostnej, przywraca normalną strukturę kości i zwiększa zawartość wapnia w tkance kostnej. Na tej podstawie można przyjąć, że podawanie dużych dawek maki przez odpowiednio długi czas kobietom w okresie pomenopauzalnym, pozwala na całkowite zabezpieczenie przed usuwaniem estrogenów z organizmu i utrzymanie gęstości mineralnej kości. Korzeń maca znalazł się w wykazie Organizacja ds. Żywności i Rolnictwa FAO jako środek rozwiązujący problemy odżywcze.

Korzeń maca jest uważany za “superżywność” (superfood), czyli żywność, która w swoim składzie zawiera wyjątkowo cenne dla organizmu człowieka składniki. Korzeń maca od wieków jest stosowany przez Indian peruwiańskich jako środek energizujący, rewitalizujący i wzmacniający odporność. Legenda głosi, że wojownicy Inków spożywali korzeń maca przed walką. Miał dodać im sił w starciu z przeciwnikiem. Obecnie korzeń maca jest polecany w stanach wycieńczenia, osłabienia, niedożywienia i obniżonej odporności. Można go stosować w zespole przewlekłego zmęczenia, stresie i depresji. Ponadto zalecany jest osobom wymagającym intensywnego wysiłku umysłowego, gdyż poprawia pamięć i funkcje umysłowe. Sprawdza się także u ludzi w podeszłym wieku oraz w rekonwalescencji. Obecnie w Limie oraz USA wysuszony korzeń maca jest sprzedawany jako suplement dietetyczny podnoszący żywotność organizmu.
Bibliografia:

1. Gryszczyńska A., Gryszczyńska B., Opala B., Łowicki Z., Zastosowanie roślin leczniczych w menopauzie. Cz. II, „Postępy Fitoterapii” 2012, nr 3
2. Mikzińska K., Matławska I., Znaczenie ziół w zaburzeniach seksualnych, „Postępy Fitoterapii” 2007, nr 1
3. Lutomski J., Maca – żywność energetyzująca czy lek?, „Postępy Fitoterapii” 2001, nr 2-3
4. Lutomski J., Wpływ środków ziołowych na witalność organizmu, „Postępy Fitoterapii” 2002, nr 1-2